Հավատում եմ մարդկային չընկճվող ոգու կարելիությանը

Հայրս ու մայրս ծնվել էին դժնդակ 1937 թվականին: Երկուսն էլ 4 տարեկան էին, երբ սկսվեց պատերազմը: Մայրս այլևս չէր տեսնելու իր հորը, իսկ հորական պապս 2 տարի անց պիտի վիրավորվեր Կովկասյան ճակատում: Իմանալով, որ պապս հոսպիտալում է, տատս հորս շալով կապում է իր մեջքին ու ճամփա է ընկնում դեպի Մոզդոկ քաղաք…

Մանկություն չտեսած ծնողներս անհնարինն էին անում, որ մենք ճաշակենք իրենց չունեցած քաղցր երջանկությունը: Բայց նրանք երկուսն էլ մահացան դարձյալ պատերազմող երկրում…

Կասեք՝ ճակատագիր է: Ես չեմ հավատում ճակատագրին: Բայց փոխարենը հավատում եմ մարդկային չընկճվող ոգու կարելիությանը, որ անընդմեջ հարվածներ է կրում, սակայն դեռ շարունակում է ներուժ գտնել, հավատալ ու մաքառել իր գոյության իրավունքի համար: Ու առաջ է գնում: Առաջ է գնում…

Հովիկ Չարխչյան

Մեկնաբանություններ